ανάμεσα σε κουφάρια ψυχών με ρημαγμένα όνειρα
σκίρτησε θανάτου πνοή σε ζωή εξουσιασμένη
συγκλίνουν χρόνοι μοναξιάς σε παραμύθι άτολμο
μονάχα μνήμες σκοτεινές ψηλαφίζω να δείξω δρόμους
κι ως τόλμησα φιλί τρικύμισμα πικρό στη μοίρα εκείνου
που καρφωμένος σε σπαθί φονεύει άγνωστο μέλλοντα
μπερδεύτηκε η απελπισία σε παγίδες λόγων αβάπτιστων
δακρύζει σάρκα από τόση ζωή ξέχειλη ανοησίας ακόρεστης
μικρή πόρνη σε χαμένους καιρούς αδειανή θάλασσα
συμφορά αθέατη σε παραμορφωμένα κάτοπτρα δεμένη
αφηγητής ξενιτεμών αλλαγμένων καιρών ατερμάτιστων
ποιος άγνωστος μαντατοφόρος έσπασε καταραμένες νίκες;
πόσα κενά ανάμεσα σε θανάτους αβοήθητους και πώς ;
ναι! πώς βουίζει η σιωπή στην οικτρή ύπνωση καταποντισμών
χεριών διάτρητων μικρών αμαρτημάτων που ανθίζουν
κάτω από το ξεθάρρεμα συνήθειας μοιρασμένης αστοχίας
πόσα παράπονα σε καμμένα χείλη τέφρα γινήκαν
άφησαν μονάχα σκιές πάνω σε βέλη που πάντα ξαστόχησαν
δεν υπάρχουν ισορροπίες πάνω σε νερά ανοικτών παραδείσων
κουρνιάζει κρυφά του Άδη απειλή ανέγγιχτη κι η φύση ανυπάκοη
πεισματώνουν οι νύκτες και στο ελάχιστο γεννιέται η καταστροφή
θεός ανίερος από λάσπη υφαίνει φως να μη γνωρίσουν
όσοι απολέσθηκαν τη μέρα που θα φορέσουν σάρκα αιμάτινη
θάλασσες που τόλμησαν να υγράνουν με φιλιά πολέμους άγριους
δίχως εκπτώσεις σε ήττες πρόσκαιρες αμεθόδευτες .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου