Νύκτες Σιωπής

τις νύκτες έπαψα να μιλώ
μονάχα στυλώνω το βλέμμα
στις οπές νεοφερμένου Σύμπαντος
απ τα σπλάχνα ανέραστης Γαίας
βυθίζω τα χέρια μου στο αίμα τ Ουρανού
ο τρόπος του θανάτου είναι συγκεχυμένος
μεγεθύνονται τα πικρά και παραπλανάται ρότα
σε πελάγη απαγορευμένα μισής ζωής
πόσο άδικο ν' απομένουν λέξεις χλωμές μετέωρες
κρεμασμένες σε άγνοια μυστικών ανυποχώρητων
νέφος κουρελιασμένο δένει τα ματωμένα χέρια μου
αντιστάθηκαν περπατησιές αναδιπλωμένες
Γαίας που αναζήτησε συστατικά που δώρισε
το δικό σου ταξίδι είναι άχωρο σε χρόνο άπειρο
και το δάκρυ σου μοιάζει δίχως προνόμιο αρχαϊκό
ξεγελιέται ο θάνατος από τις μνήμες μιας τελειότητας
που ανυπεράσπιστη χάνει την εξουσία ιχνηλατώντας
μικρούς παραδείσους που γλίστρησαν στην κόλαση
για τούτο τις νύκτες έπαψα να μιλώ
μυστικά βιώνω τους θανάτους που γέννησες
στου Ερέβους το πρόσωπο κατοικείς και κρατώ τη Νύκτα
μην ανταμώσεις νιόφερτη μέρα φονική
στα ματωμένα χέρια μου παγιδεύω απελπισία
και καταδυναστεύω ήχους δαγκωμένους
που μεταμφιέζονται σε αλύσους αρμονικών πνοών