σκάλωσα πολλές φορές ,
πάνω στους δείκτες του χρόνου που σβήνει,
πίσω από κύματα που έσπασαν μ ορμή,
σε λόγια που δεν τόλμησα...και μάτωσα ,
και ήπια θάλασσα αρμυρή να πλύνω όλες τις λέξεις...
πέταξα την ασπίδα μου,έσπασα το σπαθί μου,
γυμνή ψυχή ολοκάθαρη παρέδωσα
κι άλλοι μ αγάπη την κρατήσανε
και άλλοι την έκαναν κομμάτια ...εγώ, να! εγώ την αναδόμησα
κι αγέρωχα βαδίζω μαζί με  αγάπη αναίτια...
αυτήν κρατώ ,μ αυτήν κινώ ταξίδι μαγεμένο,
στον χρόνο που έρχεται γοργά,
τίποτα πιo δυνατό απ αυτή
δεν ... δεν περιμένω...