άγγιξαν χρόνο άπιστο
έρχονται σιμά τα σημάδια
δαγκωμένων ονείρων
πόσο δίψασε η αγάπη
κυοφορώ μνήμη μέλλοντος
μαρμάρωσε βροχή
κατακτήθηκε παρελθών χρόνος
σε μαύρο χώμα κρυφά ρίζωσα
και με χέρια ορθάνοικτα βυθίζω πελάγη
σφήνωσε η γαλήνη
σε αναβλύζοντες ήχους
και τόσα βήματα ιδρωμένα
πλήθη θανάτων
συντρίμια άστρα ξετυλίγουν
καημό στα σκοτάδια του κόσμου
στο μέτωπό μου φυλάω
τη μορφή του αγέρα
θρέφω με τις σάρκες μου λέξη μικρή
γλυκοξυπνάει ο θάνατος
και φυλακίζει καλοκαίρια θλιμμένα
απο φωτιά και αίμα υφασμένα
θησαυρίζουν νερά κάτω απ τα βλέφαρα
ξεψυχάει ανέλπιδη νύκτα
ένα σφύριγμα δικό σου σιγανά σχίζει σκοτάδια
χνάρι βαθύ στον κόρφο κύματος άσπαστου
κι ακόμη δαγκώνουν τα όνειρα
πεθαίνει η αγάπη μ ακούς; ο χρόνος ήταν προδότης
να! γιατι δεν πίστεψα καμμιά σιγή θάλασσας αβοήθητης
ο μήνας παραμένει αχόρταγος και η ώρα αβάπτιστη πόρνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου