και πώς γίνεται να κρατάς τις καταιγίδες τις άγνωστες;
μονάχα στο στήθος μου σαν ξενιτειά βυθίστηκες
ματωμένη ματιά άλαλη μέσα σε λίμνες απαρηγόρητες
που αλλάζουν κατηφορίζοντας σε πανηγύρι ανέλπιδο
μιάν ανάσα σου κρατώ να μου πληγώνει το όνειρο
οι μέρες βασίλεψαν στην αθωότητα που με καταδίκασαν
να σε αναζητώ σε ανεμοδαρμένα λόγια αδύναμα
κι όμως εκεί θεριεύει ο αναστεναγμός πνιγμένος σε σιωπή
θρήνος απελπισίας και μου αρκεί αφού σε μία λέξη σε φυλάκισα
τίποτα δε έφθασε ως εσένα ποτέ και τώρα που στέκω μακριά
η φωνή μου έρχεται διστακτικά σιωπαίνοντας μες στη σιωπή σου
ανάγλυφη η αγάπη μου σε αστρταπή ξεσχίζει το πρόσωπο της νύκτας
άσε με να βυθίζομαι στη μνήμη απο ένα φως που έκλεψες
παγώνω σαν αναρμένιστη θάλασσα και δίψασα πολύ.
29 / 5 / 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου