στάζουν οι λέξεις σιωπηλά σε ξεχασμένο χρόνο
δένουν τ αγγίγματα αιμάτινες ρωγμές
πως λιγοστεύει ο ουρανός σ αξεδιάλυτα φτερουγίσματα
ανάσα ανάγλυφη ανασταίνεται σε άγνωστο πόθο ακριβό
και πώς λικνίζεσαι σε αγκαλιά φιλί τ ανέμου άγγιγμα
πόθου λύτρωση θα ρθει όπου βασιλεύει ασίγαστη βροχή
προσεκτικά σε δέχομαι το πάθος σου ανιχνεύω
κι όποιες και νάναι οι αφορμές τα μυστικά ειν άλυτα
κι αφήνει χνάρι η ψυχή αλύτρωτη πάνω σε πρόσταγμα
σ αυτό το πρόσταγμα λησμονημένου στοχασμού
για κεραυνό που πάγωσε σε στάχτες κι αποκαϊδια
έχει μια μοναξιά το στεριανό νερό μες στην υπομονή του
πλαγιάζει ο βράχος γλιστρώντας και σκοντάφτοντας
σε μια θάλασσα ακριανή ψίθυρος βαρύς στη φυλακή του
ένα ατέλειωτο μαζί που πάει κι έρχεται άσπιλο ανασαίνει
μουσική η ανάσα σου δεν εχει αναπαμό γρήγορα πνίγεται σε βάθη
κι αν δε μπορούσα να διαβώ σκέψεις ερωτευμένες ξέσχιζα
και συ να ! με τόση απαίτηση να με καλείς για να σωθώ
κι ας είχα χείλη που δεν κάρπισαν επάνω στα φιλιά σου
σε μαγεμένη κόλαση με έφθασες γλυκός σπαμός χαμόγελου
γράφει μιαν ανάσα σου μυστικά σε δάκρυα θάλασσας κρυμένα
στάθηκα στην όχθη κατάξερης γης και στάλαξα το αίμα μου
μικρά πουλιά φτερούγησαν σε αναστημένα τραγούδια επάνω
εκείνα τραγούδησαν αλλά εγώ σου πήρα μια στιγμή ήχου κι έζησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου