Ματωμένα Δευτερόλεπτα - δευτερόλεπτο 30

το ακούς εκείνο το παράπονο
που μάτωσε τα χείλη;
πες μου λοιπόν αν το ακούς ...
φοβάσαι ...
κουρνιάζει ο φόβος σου
στις φούχτες μου
και δε μπορώ να σε αγγίζω...
είναι αμηδένιστες οι ανάσες
που κυλούν
ανάμεσα απ τις λέξεις σου
και σε προδίδουν...
τρυπώνεις
στις γωνιές του χρόνου
του ανύπαρκτου ....
για τούτο σε αρνούμαι...
μ αγάπησε η μοναξιά..
με φίλησε τόσο βαθιά ,
τόσο
που ρίγησε η θάλασσα ...
απέστρεψες το πρόσωπο ,
μα πρόλαβα
και πιότερο αισθάνθηκα
παρά είδα
τα ραγισμένα σου
μικρά χαμόγελα...
απέιθαρχα με φώναξες
κι εγώ δεν αποκρίθηκα ...
έχω πιότερο θάρρος
να κοιτώ στο κέντρο των σιωπών
να αποκωδικοποιώ
του έρωτα το χνώτο....
κι έχει σκληράδα επικίνδυνη
τούτη η αναμέτρηση
καθώς επιβάλλει
ανελέητες εσώτερες αναζητήσεις....
 από κάπου έρχεται ο ήχος του νερού....
από κάπου...
ζήτησες να σε κρατήσω αγκαλιά
αλλά τα χέρια μου
γεμάτα είναι απ το παράπονό σου...
η προσπάθειά σου
έτσι όπως την ακουμπώ
κραυγάζει πως όλα όσα έλεγες πως θες....
δεν είναι παρά .....
μονάχα μια ....επίφαση....
2013