αφανίζομαι μέσα σε πόνου μεθυσμένες σιωπές
αλυσοδεμένος παράδεισος κι εγώ έκπτωτος
την ελπίδα μισθοφόρο την κούρσεψε ο κίνδυνος
κι εσυ να ζητάς να καρφώσεις τις θάλασσες
δευτερεύοντες πόθοι τριγυρνούν απαιτώντας
φιλί αφημένο στο ανεπανόρθωτα κουρασμένο βύθισμα
αχρηστευμένα φτερά απο ταπείνωση ταξίδι δεν κίνησαν
βυθίζεται ο ουρανός σε θάλασσα ακαθρέφτιστη
πόσες ανυπαρξίες δε μέτρησα μες σε μετακινήσεις
ανύποπτοι ορισμοί με καθησύχαζαν πάνω σε ξυραφιού αιχμή
και δες ως και το αόρατο υποδορίως με παγίδευε
αλλού διαβαίνει θάνατος ασχημάτιστος μα 'γω δε θέλω να σωθώ
την έκτη ώρα καταμεσής μιας διδρομής παντελώς ασύμαντης
απ τη γέννηση ως να φθάσω στο θάνατο καρπώθηκα έρωτα
το σύμπαν με τύλιξε στο δικό του μύθο μα δε θέλησα
στην όχθη του σκότους μου ξεκλείδωσε ο θάνατος μια αιωνιότητα
εσυ εγκαλούσες μιαν ευθύνη που δε μ' αναγνώριζε...
επέστρεψα ζητώντας μέσα μου να συνυπάρξω
στον προσωπικό μου άθλο μα δε θα βγω θελημένα μονάχος ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου