απ τ απλωμένα χέρια μου υγρές θύμησες
σέρνονται στις πτυχές μιας αυγής ματωμένες
και πώς να θυμηθώ το δρόμο
που θα με φθάσει ως τα χέρια σου
πλαγιάζω δειλά σε θάνατο
κανείς δε βλέπει τη σιωπή την άπληστη
αφιλόξενα λόγια ανατέλλουν στη νύκτα μου
και πώς να θυμηθώ πόθους και όνειρα
φορεμένες αγάπες απο καιρό εκτελεσμένες
κι όμως επέμεναν σε ήλιου φως
γδέρνοντας ομίχλες και βροχές θυμωμένες
μες στης ψυχής τα έγκατα καρφωμένες βαθιά
να θυμάσαι πως σβήνω σε μεγάλα κύματα
δε θα ξεβραστώ πουθενά να ξεχάσω την επιθετικότητα
αυτό το θλιβερό πρόσωπο ενός κόσμου μικρού
που δεν έζησε γιατί δεν τόλμησε ηδονικές εκρήξεις
να γευθεί στα δίχρονα φωνήεντα του έρωτα
ατενίζοντας το μέλλον των σημείων στίξης .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου