θυμάσαι σαν με κοιτούσες μες στα μάτια
όχι! πες μου θυμάσαι;
αυτή η σιωπή σου που με κερνά θάνατο
κι όμως δε μπορει να ξέχασες
εκείνες τις ατέλειωτες προσμονές σου
να σου χαρίσω όσα ονειρευόσουνα
κι ήταν η αγάπη μου τόση που τρόμαζα
ναι ! τρόμαζα μη σε πνίξει
και την δάμαζα και με μάτωνε τόσο κι άλλο τόσο
θυμάσαι πως άπλωνες τα χέρια σου
και με κρατούσες ; πάντα μέσα στις σιωπές σου
και κείνα τα δάκρυά σου
τι ήχους θέ μου....τι ήχους
και τώρα... εδω στην άκρη απ το παράθυρο
ονειρεύεται πως θα φανει
μα ξέρει οτι δεν θάρθει....
κρατα στα δάκτυλά πολυ προσεκτικά
εκείνο του κήπου το τριντάφυλλο
που είχε πάλι μες στη σιωπή αφήσει
δίπλα στο προσκεφάλι της
και το μυρίζει γιατι έχει της ψυχής του το άρωμα
έτσι θα βάλει λέξεις στη σειρά
για να του πει τόσα
αφου δεν έρχεται
δεν θέλει να φανει...
κι όταν εκείνη θα έχει φύγει πια
οι λέξεις θα τον καρτερούν
τρυφερά για να τον αγκαλιάσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου