μέσα σ εξαντλημένους ήχους έφθασα στο θάνατο
κανείς δεν αναγνώρισε εκείνο το λυγμό σαν σύρθηκε
στοιβαγμένη σε πόνο ! και σινιάλα δε θέλησα απο ευπρέπεια
ανοίγω το στήθος ριψοκινδυνεύοντας αποκεφαλισμένο δράμα
καυτά μεσημέρια παραδωμένα σε ξεφλουδισμένα αμαρτήματα
αναπάντεχα έσβησαν μέτωπα ορμητήρια κι εγώ
ποτέ δεν εμπιστεύτηκα αθωώσεις και σε σκοτάδια θανατώνομαι
μα γνώριζα τα ψεύδη του φωτός σε γεύσεις ξεκλείδωτες
με μια φτιαριά τις σάρκες μου ματόβρεχτες τυραγνισμένα θυσίασα
στην πιο μικρή μου ανασεμιά φυλάκισα την καθε εκκρεμότητα
γιατι βεβήλωση άλλη δεν επέτρεψα σ ανασκαμμένα δευτερόλεπτα
κι ας ξεκουράζεται ο ουρανός στα αγναντέματα μικρής αιωνιότητας
δε γέννησε έμπιστο η θάλασσα σε κρεμασμένο όνειρο διασκορπισμού
θα μηνύσω στο αναναπάντεχο πως κρεμασμένη σε ξάρτια φονεύομαι
θα εξαγνισθεί κάθε παράσταση που ρίζες δεν απόκτησε σ' άθλους ασάλευτους
μηδένισα και καθε αυγή ας μπει καλά στη θέση της οι αθώες φλόγες ρίμαξαν
ξέσφιξα τα δάκτυλα και χύθηκα ολομόναχη σε ναυαγισμένη λησμονιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου