γιατι δε μ' έφθανε ο ήχος σου ...
δεν ειχα ανάσα...
την ήπιε το φιλί σου...
ράγισα κι έσπασα
μέσα στις δικές σου λέξεις....
μα ταξιδεύω σ έναν ξένο παράδεισο
για να σου δώσω ζωή...
με συντρίβουν ξένοι ήχοι
κι έτσι σπασμένη τους προσπερνώ ...
να μείνει άφθαρτη η δική σου πνοή...
του πλάστη μου το δάκρυ ...
πόσο πολύ φοβάμαι ν αγγίξω...
δεν πρέπει δε θέλω εκεί να λουστώ....
ουδε τη λύτρωση θέλω....
δεν ξέρω τι θέλω,
αφου δε μου έδειξες τι μπορώ...
μάθε όμως
οτι σ αυτό το ταξίδι
μόνη πεθαίνω
την ώρα που ζωή γεννώ...
αυτη τη ζωή σου προσφέρω
άλλο πιά δεν έχω
μονάχα αυτό....
ένα
μονάχα ένα απο σένα ζητώ....
μη σβήνεις τα ίχνη ...
είναι πυκνά τα σκοτάδια ...
δεν έχω όραση ...
θα χαθώ....
εξαγνισμό κι άλλον γυρεύω
να μπορέσω να ενώσω τα κομμάτια μου
κι έτσι....
λεύτερα πιό σωστά να σ αγαπώ....
ματωμένα είναι τούτα τα δευτερόλεπτα
μη φοβάσαι,
έμαθα να τα διαβαίνω εδώ και καιρό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου