δολοφόνησα θεό πριν τα μεσάνυκτα
άφθαρτες λέξεις άηχες μέσα σε μνήμες ματωμένες
άσπορος στο χρόνο κατοίκησα
δένοντας κρυμμένες σιωπές μπρος στης αβύσσου το νεύμα
ψηλαφίζω νεροποντές κρίσιμων ωρών με τόλμη αμέτρητη
επέστρεψαν δυό ποτάμια με νερό και φωτιά
σε τόπους αλλαγμένους απο αγέννητα όνειρα
η μοίρα μου είναι η σιωπή σε τόξο
διαπερνά χωρόχρονο ηχηρό που δεν έζησαν χαμόγελα
το στερνό μου σπαθί καρφωμένο στην καρδιά μεστού έρωτα ένοχου
ταϊσμένος με σάρκες ο θεός μα εγω είμαι χώμα και θάλασσα
είναι αλήθεια πως η φωτιά εξατμίζεται κάθε που ζυγώνω
η σαρκοβόρα καταχνιά που ορμάει απ τα φαράγγια ,αυτή!
ναι αυτή ταξιδεύει σε διψασμένες λίμνες δροσιά της κόλασης
κι ύστερα ξαναπέφτω στην αγάπη ως δόλωμα και τόσος πόνος
που ξεκουφαίνομαι απ τις σιωπές ενός κόσμου αδέξιου και παράλογου
πάει καιρός που με τυφλή φωνή γεννήθηκα
απ τα σπλάχνα ακοίμητου νεκρού θεού
σε μήνα εγκόσμιο και ώρα ξέχειλη απο κουφάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου