κείνες τις λέξεις σου που έσταζαν αρμύρα αίμα
λιγόστεψαν οι ώρες κι από τότε ανάμεσα στις σιωπές
περνώ και γεύομαι θάνατο ανεκτύπωτο, αλήθεια σαβανωμένη
με αγκομαχητό πνίγω την ανάγκη να σου μιλήσω
βουλιάζω σε χάος κι άλλο ,κι άλλο , οι μέρες στέπα ακίνητη
πώς σβήνει το γέλιο σου το κελαρυστό κάτω απ τη γης
άρρωστη υγρή γης σαν πέτρα αιματοφορεμένη
στην όχθη του κόσμου στέκομαι κι αγναντεύω την εικόνα
τρύπα απύθμενη στα σωθικά μου το χνώτο σου να με διαπερνά
δάκρυα αιμάτινα σκάβουν τη νόηση και η ψυχή ξεντύθηκε το τέλος της
σε στάχτη η αντίληψη και τα σβησμένα μάτια σου χορεύουν
ανορθόγραφα πίσω απ τον καπνό των ατέλειωτων τσιγάρων σου
τίποτα δεν είναι πια εκεί κι εγώ έχω αναχωρήσει οριστικά
να το θυμηθώ δε θα μπορέσω να δώσω λύτρα
να εξαργυρώσω την ομηρία που θέλησα αφού τυφλώθηκαν τα χέρια σου
την ώρα που κομματιζόμουνα κι αντίδωρο μοιραζόμουνα
να κρύψω καλά τα λόγια σου μη και τα μισοφαγωμένα μου όνειρα
αφήσουν χνάρι αθωότητας αμοίραστης ντροπής
για δες που ο θάνατος καυχήθηκε σε χρέος ανάρμοστο
ω! πόσο θέλω να σου μιλήσω μα ο ήχος πυκνός και παραδόθηκε
διαχώρισα τα πένθιμα κι αλυσοδέθηκα μαζί σου ως στο θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου