μια στάλα Μέρας μέσα μου σε ύδατα
η σάρκα μου σαν όνειρο βυθίστηκε
πόσα κλειδιά συνθήκη ξεκλείδωναν
κι εγώ χειραφετώ εξόδους αβίαστα
νυσταγμένο λιμάνι αμίλητο σε σκοτάδια
με βρώμικα καφενεία πεθαμένης θαλπωρής
και τοίχους που γράφουν βάσανα
εξουσιασμένων σιωπών ήττες
βυθισμένες σε συγκατάβαση
δε λυπήθηκα καμμιάς υπομονής κραυγή
τρεις οι βράχοι κι θάλασσα σκόρπισε
σε κύκλους πνιγμών ανελέητων
σκουριασμένες λέξεις σε ουρανό αβασίλευτο
κι ας κράτησε το όγδοο χρώμα η ψυχή
στη μοναχικότητά της την ακλυδώνιστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου