άδειαζα μες σε σκιέςκαι πέθανα επτά φορές
φορώ τα χρώματα μιας μοναξιάς
αυτά που έχουν στέρηση
ανάλαφρα
με ψιθυρίσματα μ' αγανακτούσε
ανώφελα αχάρακτη ψυχή
γυρίζουν όλες οι νύκτες
στ αδειανά μου χέρια ματωμένες
ένας θεός ντυμένος πληρωμή κρατά ιδρωμένο φόνο
μες σε σκοτάδι λάμπει ο λόγος σου ασάλευτος
πάνω σε χορδή ατραγούδιστη ανεξάντλητη
ριζώνει ο κόσμος προσηλωμένος σε ρυθμό
αφτιασίδωτα καταδικασμένος με τυραγνά
ανέλπιδα οκτώ φεγγάρια αδάκρυστα σβήνουν
τελευταία στιγμή ο πιο βαθύς άγραφος ίσκιος
λησμονημένος άτρωτος ζυμώνεται με ανάγκη
αν ήταν νερό, αν ήταν βράχος , στάθηκα
παραδομένη αστόχαστα κι ύστερα με τα χέρια μου
ξεθεμελιώνω τα μέσα μου σαρκάζοντας μιά μιά τις σιωπές μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου