Μήνας σε Ιλασμό και Ώρα Αφανισμένη

κοιτώ απορημένα τα σκοτάδια μου
ταϊσμένα με τις σάρκες μου
ανώριμος θάνατος στα πορνεία λέξεων
που προδοσίες ύφαναν κι ένας θεός συνωμότης
ανεκπαίδευτος συλλαβίζει σε ανέλπιδο χάος
ψιθυρίζοντας σπέρνει φωτιά και τόσοι οι ίσκιοι

ξεντύθηκα την ψυχή μου κι αφανίζομαι
ασυμβίβαστη με το ψεύδος μιας κόλασης
δε θα σωθώ απ του θανάτου το άγριο χάδι
σφαλιγμένη φωνή από λόγια συννεφιασμένα
που πλήθαιναν την αδικία σε αλληγορίες αστερέωτες
ναυαγός στο ασήμαντο

μα δεν αναγνώριζω τα σύνορα σε θάλασσα
που δε στάθηκε βολική σε συντριβή ανίερη
τώρα το ξέρω απείθαρχα θα σταθώ και αδάμαστη
σε μοναξιάς βύθισμα που με πνίγει βίαιος θάνατος
και ιλασμό δε θα ζητήσω για όσες παραδόσεις διέπραξα
μα πώς μου αποδόθηκαν όσα δεν πόθησα;