Δυό λεύγες δάκρυ,
σε δαντέλα λευκή
ποτισμένη μ αρμύρα.
Αναδιπλώνονται οι μνήμες,
αυξάνουν ολοένα και πιότερο οι λεύγες
να ξεφύγω
δε στάθηκε μπορετό.
Σπαρταρά η ψυχή
μες στις φούχτες μου
και το γέλιο που γεννιέται
και ξεχύνεται ολόγυρα
είναι το τρόπαιο
της ήττας μου.
Σε παράλογες αλήθειες
χτίζουμε το ψέμμα της ζήσης μας
κι εκείνη παίρνει εκδίκηση
κάθε στιγμή.
Εχω δυό φούχτες θάλασσα
φτιαγμένη από δάκρυ
και μ αυτές
θα σε ράνω ύπνε πανώριε
που με νικάς...
Τόλμησα κι έφυγα στο φως....
για πρώτη φορά....
Αναδιπλώνω το χρόνο
και κεντώ στου φτερού μου τον ήχο
το πρόσωπο που ήθελα να είχαμε,
εδώ και καιρό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου