μία λέξη που δεν έχει όνομα με λεηλατεί
η αμαρτία της ευχαρίστησης με ξεσαρκίζει
ένα ποίημα που δε θέλησε να γεννηθεί
αφού οι λέξεις το ξεσχίζουν και πεθαίνει
τι θ' απογίνουν τα σακατεμένα χέρια μου με τόσο αίμα
που κατατρώγει τη σάρκα μου
με διαπερνά πόνος που γκρεμίζει τα μέσα μου
απεγνωσμένα γυρισμός στην πιο σκοτεινή άβυσσο
να βρει δρόμο διαφυγής να γλιτώσει από μένα
τούτα τα ρέματα βαθύτερα δε μ έσκαψαν ποτέ
ακατάλυπτη η λέξη δεν είχε λόγο αυτή να γεννηθεί
κι εγώ αναρμόνιστη πιό χρέος να πληρώνω
ποιός ειν ο στόχος μιας ζωής στο έρεβος κλεισμένη
αντάριασε , μάνιασε η ψυχή δε θέλει να μιλήσει
κι εγω παλιός δικαιωμένος πολεμιστής αμήχανα σιωπώ
καμμιά κραυγή δεν αναγνώρισα είναι όλες ξένες
τι κι αν είχα ευθύνη αζύγιαστη κι αμέτρητη
πνιγμός στα σωθικά μου μυριάδες οι βρυκόλακες
μ' αυτή τη λέξη που σμίγει ο νούς σε θολωμένα σκοτάδια
δολοφονηθηκε η καρδιά και ταξιδεύει στον Άδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου