πεινασμένες λέξεις μπρος σε πύλες
φυλακίζουν μνήμη αργοπορημένη
στο ικρίωμα η ελευθερία
να μην κινδυνέψουν τα σκοτάδια
γίνομαι φως στο αύριο που με ακολούθησε
άδειος κόσμος ντύνεται κακουργήματα
νύκτας ανελέητης που στραγγαλίζει την ώρα
ανεξάντλητος δαίμονας ερωτεύθηκε θλίψη
και πώς να σταθεί η μέρα σε θρόισμα αφορμής
τίς οίδε σαν ξανοίχτηκα στην ενδεκάτη θάλασσα
κι ο αιχμάλωτος απαρατήρητος σε ελικοειδή πάλη
ισχυρίζεται ο ήχος της όρασης
γεύσεις χρωμάτων
σαν γεύεται στο άβατο
πως αγαπήθηκαν θεοί μικροί
θραύσματα αιώνων στις φούχτες μου
ασχημάτιστη ομορφιά σε μυριάδες ίνες χρυσές
κι απ την ανασεμιά μου συλλαβές αβάπτιστες
σε αυθόρμητες συμμετρίες κτυπούν στο βράχο
κι ήταν ο μήνας αναμάρτητος κι η ώρα πόρνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου