μάτωσε η σκιά μου κι έσβησε σε αβεβαιότητες δε με περίμεναν σιωπές που αγαπήθηκαν
λησμόνησα μια δυστυχία αφού υπήρχε πιότερη ζωή
διακρίνω μια παγωνιά που έπραξα σε υπονοούμενα
αβέβαιος χρόνος μικρόψυχες ώρες κλειδωμένα σε περίσκεψη
ραγίζει η Πέτρα σμίγει η βροχή με τα μέσα μου
σκοντάφτει ανάσα με παρασέρνει σαν καλυμμένη από φως
με καταδίκασαν σε γύμνια ατέλειωτη ν αδειάζω το αίμα μου
θρυμματισμένοι θάνατοι ξεπλένουν αμαρτία σε χαμηλή τροχιά
κανείς δε με περίμενε κι όλο λιγόστευε το πρόσωπο του κόσμου
φαγωμένα βήματα αρμονίζονται πάνω σε λάμα μαχαιριού
παντάνασσα μοναξιά ακάλεστη βουλιάζει σ ανέγγιχτα νερά
φωτιά σε αστραπή αιωρούμενη σ άχραντο σώμα έρπεται
πόσες χαράδρες ο ουρανός σε πόνο μοιρασμένες
ολέθρια απάρνηση στα αμετακίνητα την ώρα που ο θεός
προκάλεσε και ζύγιασε μικρή ελευθερία
της κόλασης κραυγή με εξουσίασε μα δροσερά τα σ αγαπώ
ελπίδα αθώα που ειν η αγάπη σου θέλω να το φωνάξω δυνατά
χαμένοι οδοιπόροι και πόσο πονέσαμε αγγίζοντας αλήθειες
γκρεμίζοντας ανέμους και πόσο μας βάραινε ένας παράδεισος
ένας παράδεισος άγνωστος φτιαγμένος από νέα αρχή .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου