Πώς ξεψύχησε η ζωή μου
πάνω σε μιαν ανάσα σου
κρεμάστηκα σε γεύση μέρας
σαν ρήμαζε ανήμπορη
όρμησαν όλοι οι χειμώνες
σαν στάλαζα αίμα στην πέτρα μου
υποταγμένη μ' άδραξε
πυκνό σκοτάδι άγνωστο
δυστυχισμένη θάλασσα με αμφισημία
σε νέου Δαίμονα αγκαλιά
σε ερημιά άνυδρη με ταξίδεψαν
κι εξαντλήθηκα
σπάζει η φωνή και χάνεται
πάνω σ αφηνιασμένο αγέρα άπιστο
κι αυτοδιαψεύδομαι σ' όλα
γι'αυτον τον άγουρο εκφυλισμό
σαν ατιθάσευτος ξέντυνε εικόνες
παράγωγα από κάτοπτρα
αγρύπνια έγειρε απρόθυμα
ποτέ της δε με ένοιωσε
δε με ήθελε σιμά της
μα όσο κι αν ζάρωνα
στης απροθυμιάς τον κίνδυνο
τόσο τη σάρκα ξέσχιζα
και εξοφλούσα όνειρο άνομο
με το μεθύσι του πιο άγριου πόνου
ελάχιστοι θάνατοι άντεξαν ως εδω
κι έγιναν όλα διάφανα
κι ακόμη να χωρέσει η ώρα
μα μετριέται η λύπη ; προβάλλει ο πόνος;
μέσα απ τα δόντια η ζωή κλαδεύτηκε
κι αν αιχμαλώτισα ήχο ψεύτη υποκριτή
ο μόχθος για τη λήθη πνίγεται στα σκοτάδια
νεκρή ζωή μου, δολοφονημένη ψυχή μου
ανυπόμονα μην αγγίξετε καμμιά γιορτή που μεσουρανεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου