στα μυστικά περάσματα μιάς λόγχης
σχίζει ψυχή λησμονημένων θεών
σε βλέφαρα μαρμαρωμένα
κρατώ μορφή αγέρα που δραπέτευσε
απαρηγόρητη
κυμάτισμα πικρό και σπάει την αγκαλιά
αγρίμι φεγγάρι με τα μάτια ορθάνοικτα
καμμιά νύκτα ντυμένη ελπίδα δε φάνηκε
πόσοι πνιγμοί σε φιλί λαβωμένο
κατηφορίζουν σε απέριττη σιωπή
σάρκες καμωμένες απο νέφη αχρηστεύουν χαμόγελο
με το σπαθί να λάμπει σε υπεροψίες ματαιοτήτων
αβοήθητη αφομοιώνω εύθραυστους ήχους
δεν στασίασα σε πέτρα που έκρυβε θάλασσας φως
ματωμένοι χείμαροι αποταμιεύουν παράδεισο
στις όχθες μιας κόλασης που εγείρει δικαίωμα σε
περιρρέουσα κι ανέγγιχτη διψασμένη αυγή
των σωθικών μου τρύγο ανίερο σε κάθε αδοκίμαστο
μήνας αγριεμένων ερώτων και ώρα δαγκωμένη από αντοχή
11 / 6 / 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου