θραύσμα ζωής ασυντέλεστης
μισή αγάπη μισό όνειρο και το μελτέμι
τις νοσταλγίες τραγούδησε
και μεγάλωσαν τα φεγγάρια
απ' του χαμού το διάβα κι όμως
αντιλαμβάνομαι τον άνθρωπο
σαν κλέπτει αισθήσεις
μικρών συμφώνων ακυμάτιστων
άγριος σεισμός αδιάβαστων χρησμών
Νύκτας που πνίγηκε σε τάφους προσμονών
γδύθηκα τα χέρια μου να μην πλάσω ομορφιά
ξέρεις μιλώ σ εκείνο το άγαλμα που
ο λυγμός του περασμένα μεσάνυχτα πια
μεταβάλει τα σώματα σε ποταμούς αδιάβατους
δεν έχω πεπρωμένο εγώ
ταξιδευτής σε διάρκεια
μυστικών χρησμό η αμοιβή μου και να σκύβω
από βαριά κληρονομιά μιας μεταμόρφωσης
και πόσα περάσματα Σειριακά ως νά 'ρθει η Αλήθεια
σε παλιούς καιρούς ήμουν κι εγώ άγαλμα
ένοχο για τους σεισμούς πείνας ατελεύτητης
και είναι αναπόφευκτο να δρω πέρα απ τα όρια
με πλήρη μνήμη σε πετρωμένα δευτερόλεπτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου