και φίλη του θανάτου
δε μου μιλούσε
κι εγω ικέτευα την ελευθερία μου
πού ειν το κύμα σου ψυχή μου;
σπάσαν οι λέξεις
μπλεγμένες σε ματωμένα δευτερόλεπτα
χτυπά βίαια το φώς
μεθώ στου πόνου το μεγάλο τραγούδι
και δεν γυρεύω
παρά την αθωότητα
εφάμιλλη της αγάπης
και του θανάτου εκείνου που χτίζει το σύμπαν
αποκαθηλώνομαι
σωριάζομαι με πάταγο σε ξέμπαρκο θαύμα
πώς να τραφώ με αγέρα που έφυγε
με το σχήμα τ ανθρώπου κρατώ
το σφιγμό μιάς στιγμής ερειπωμένης
πού χάνεσαι; δε ζήσαμε ..
μη λυπηθείς τα χρώματα τα άφτιαχτα
πνίγηκα στους κύκλους των χρωμάτων φωνής
καθώς θριάμβευε στη γνώση μιας φωτιάς
για να εξέχω του χρόνου που με τρομάζει
μίλα μου ! δώς μου το κύμα σου ψυχή μου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου