κι η τρέλα εκει στο καταφύγι γυρτού βλεφάρου ανάγλυφη
αντίρροπες δημιουργίες κι ο νους με σπέρμα εφήμερο ψηλαφίζει
τυφλή ακοή απαλλάσει την ουσία που κρυφογελά σ άπλαστη σάρκα
παγιδευμένος σ ένα φωνήεν ο ουρανός βιάζει αντοχή και πού ειν ο θάνατος;
τρικύμισμα απείρου σκοτεινού και στην όχθη του κόσμου φίλησα έρημο
εφαρμόζουν δυό λόγια δεξιά τ' άλλα ζερβά μα ο ήλιος δεν υπακούει
εξαγριωμένη νύκτα σχίζει σώματα γδέρνει ψυχές και φεύγει ακόλαστη
ανώνυμος κι έχω τα ρούχα αδειανά το αίμα μες στη λέξη που θροϊζει
όπου ακουμπώ ξαποσταμό ζητώντας, βαθιά τρυπάει η άβυσσος
δάμαζα τους αιώνες απ την αυγή χωρίς καμμία συγκατάθεση δαιμονική
θρύψαλα γίνηκε ο θεός χύνεται σε ξέσκεπη γη κανείς δεν τον ενταφιάζει
σε ράγες που σέρνονται τα ορατά η αγάπη πουθενά δεν μπαινοβγαίνει
οι πεθυμιές διεκδικούν ταξίδι αναίμακτο και ανονείρευτες υπάρξεις
βαπτισμένες ταπείνωση συλλαμβάνουν παράδεισο κατόπτρου τυχαίου
μήνας ξενητεμένος κι αβοήθητος κι η ώρα σε τρέλα ανάγλυφη παραδομένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου