εκεί ανάμεσα
στον κτύπο μιας ώρας
συνθλίφθηκα
τ' αναθέματα του αδύνατου
στέκουν αβάπτιστα
κι εγώ να μοιράζομαι
στα παρμένα τα ακατάκτητα
βογκάει η νύκτα
κρέμεται ένα κουρέλι ουρανού
καρφώθηκε σε μισοφέγγαρο
αφουγκράζεται
στάθηκε ο χρόνος
στους παιδεμούς
απλήρωτη ερημιά
ο φόνος ασυντρόφιαστος
ευλογημένος κλώθει στον Άδη
κρεμιέμαι από μια θύμηση
ριζώνω σε καημό και πάλι αιμοραγώ
γλυκό μαύρο κρασί
και δε λογάριασα τα σπασμένα κατάρτια
σε θύελα συνέχιζα
σα νάτανε γιορτή έρωτα ζηλόφθονου
γνωρίζω όλα τα μέλλοντα σπέρνω σκιά
μη και λευτερωθεί η ευωδιά από το αλλόκοτο
και πως να σηκώσω τα βρώμικα
σέρνονται σε επίγεια Τάρταρα ασταμάτητα
δοξολογώντας Ανάσταση κι ήταν
μήνας απάτριδος και η ώρα
συνθλίβει ακόμη τη σάρκα μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου