κι εγω λησμονημένος στου απείρου το μαύρο
ενδύομαι σάβανα αγάπες να περάσω αντίπερα
είναι ανώφελος ο θάνατος ψιθύριζες
κι έχυνα τη μια ζωή μετά την άλλη
σε δρόμους που δεν τέλειωναν
γεμάτοι από πόρνες σκέψεις ,οιμωγές
εγώ δε σπάραξα κι ως τό 'χα πάντα συνήθεια
σε πόνους που με ξέσχιζαν τραγούδια να μοιράζω
μα τι κρατουν τα χέρια μου ; δυό χίμαιρες
ντυμένες στην οδύνη κι ήλθαν να κατοικήσουν
στην άκρη του ήλιου μου που δάκρυζε
χθες που διασταυρώθηκε το δάκρυ μου με τη βροχή
πνίγηκαν τα φεγγάρια κι ουδε ενας ήχος παράπονο
κι εγώ; που θα σταθώ δίχως τον ήχο μιας μουσικής
που τσάκισε σχήμα και χρώματα ραγίζοντας τις λέξεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου