που με λύσσα ξεσχίζουν γης και χάνομαι
την ώρα που εξολοθρεύεις ένα ένα τα φιλιά μου
σίγησε ο ήλιος καίοντας σιωπές ημερών αθανάτων
λιώνω βυθισμένη στο χάος που πυρακτώνονται οι λέξεις μου
εκεί στα κρυφά κρατώ το δάκρυ της ψυχής μου ανάρμοστα
στη θάλασσά μου νοστάλγησα με μιαν έγνοια του κόσμου
κι εσύ να χάνεσαι σε σκιές που ύφαινες καινούρια μύθου όψη
φεγγάρι κρατώ καρφωμένο σ εκείνη τη μικρή λέξη μου
να λάμπει απ αγάπη η θωριά σου
μα θες να σβήνεις κάτω απ τα χαμηλωμένα βλέφαρα
όλους τους καρπούς του έρωτα και να χάνεσαι
σε καθυστερημένα κι ανίερα φθινόπωρα
έπνιξες ήχους πρωτόγεννους
χθές βράδυ που γύρισε ο καιρός αγκάλιασα όλα του ανέμου
ντύθηκα την αγάπη αγάπη μου
άλλος τρόπος δεν θα υπάρξει
να σταματήσει ο ήλιος να καίει τις σιωπές
σε ώρες δύστοκες κι οι μέρες να πάψουν
να είναι αθάνατες για νά 'χουν άρωμα ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου