κι ούτε ένας δεν είχε λησμονήσει
γεύσεις σιωπών μιας βροχής που
κατρακυλά ακόμη μέσα τους
για να μη λαθεύουν
στην αναζήτηση των καταβολών τους ...
λοξεύουν εκείνη τη μυστική Ζωή
που μόνο κεκαθαρμένοι απαντούν..
και το ανεξακρίβωτο
μιας αμίλητης αλήθειας σαν ματώνει
αγέρα που πνίγηκε σε ελαφρότητα
με τους νεκρούς συχνά μιλώ
έτσι τυλιγμένοι σε βροχή σαν ταξιδεύουν
πίσω απ τα σκαμμένα μάτια τους
θρονιάζεται στο λόγο τους ψυχή αναμμένη
Φανός σε Νύκτα αλήτισσα
στην προκυμαία του κόσμου
και μιαν αγριεμένη θάλασσα
ξεφτίζει τις σάρκες μου
κι ας ισχυρίζεται το Σύμπαν
πως τίποτα δεν θα μεταβάλλει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου