" Αλαργινά "

Δυό τρεις ξέπνοες λέξεις
ένας απαίσιος ήχος
λαίλαπα γινήκαν
και ξεριζώσαν τη γης
απ του γαλαξία το στέρφο στήθος
μετεωρίζομαι
σε σάπια κρανία
μαστιγώνομαι στις πλατείες
όταν το πλήθος συναθροίζεται
ο λόγος σας γίνεται το ικρίωμα
που ποθει
τη στερνή μου πνοή
μα εγώ
του πατέρα το κομμένο κρανίο
στις φούχτες σαν έχω
διόλου το φόβο δεν αντάμωσα πιά
και χλευάζω
τα σπασμένα κορμιά σας
απ των πόθων τη λάβα
που τυφλά δολοφωνεί την καρδιά σας
δε θέλησα ν' απλώσω σιμά σας
μεταξένια σκαλιά
το δαυλό
να κρατά ζεστά τα όνειρά σας
μια άδεια τρύπα
σε διαλυμένο τετράδιο
χάσκετε πάντα
μπρος στου θανάτου
το άδειο τριπόδισμα
ετσι, αιτία γινόσαστε
να γεννιέμαι ξανά.

" Αλαργινά "
εκδόσεις Σμυρνιωτάκη 1989