καταδικάστηκαν να βυθιστούν
σε λησμονημένους ήχους
ψηλαφώντας
ακατάδεχτες σάρκες αδέσμευτες
αρνούνται σκοτεινούς μόχθους
κι εγώ στα πορνεία μιας παράδοσης
σκάβω θεμέλια σημάδια να χωρίσω
τυραγνισμένη μπήκα σε θάνατο ανάρμοστο
η ψυχή μου κοιμήθηκε μες σε σιωπές
χαρακωμένες λησμονιές κι ειδα τη μια νύκτα
δεν ένοιωθα
δεν έβλεπα τη τελευταία στιγμή
μονάχα πλημμύρα το αίμα μου ν αχνίζει
και γίνομαι φονιάς σε σκοτωμένο χρόνο
τρεμοσαλεύω σε λυγμούς
δε θέλω άλλο να κλάψω
σαν πλάγιασα το φώναξαν μες στη σιωπή
πως κούρσευα τα χρώματα κι εγεννούσα ήχο
λιώνω στα δάκτυλα καρφιά
και ξάφνου η μέθη
θρύψαλα ότι μ άγγιξε σε ραγισμένο βλέφαρο
τεντωμένη σα χορδή
μέσα στα χερια αρπάζω την τελευταία μου στιγμή
πνίγω το τελευταίο χνάρι μου
κατάματα στο θάνατο χλευάζω
πριχού στα χέρια σου χυθώ
ντυμένη αστραπή σε δύνη
μέσα σε θύελλα που γέμισε ζωή μπορώ να σ αγαπώ...
κι όμως τόσο φοβάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου