και σάστιζε ο καιρός μες στην κραιπάλη μιας καταιγίδας
με δυο ησυχίες καρφωμένες στα μάτια που ράγιζαν
και παραδέχθηκα την ήττα μου
σαν ο λυγμός μολογούσε τη δική σου
χαράζω σχήμα πάνω σου ακόρεστη δίψα φλέβας
την ώρα που αλιεύεις δυο λέξεις αταξίδευτες
που μας ακολουθούν ως τη συντέλεια ενός χαμού
κραυγή που μεταγγίζει ανάμνηση ερωτευμένων
χρωμάτων που εξοντώθηκαν σε πάθος
τριγύζαμε λέξεις ληστεύαμε ουρανό ποθούσαμε εξόντωση
πώς μεταγγίζει ενα κοχύλι δύναμη αντοχή σε δαγκωμένη λέξη
κι ερχόταν η συχνότητα σα σπίθα αγριεμένη για ν' αφανίσει
τα άχραντά σαν γεύθηκες κι οι δυό μέσα σε θέρμη
έκπληκτα λόγια άφωνα στη λύτρωση της ώρας που λιγοστεύει
ασάλευτοι σταθήκαμε εξαγνισμένοι πιο λίγοι πιο γεμάτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου