μιά κραυγή θνητή
ματώνει ρέουσες αδημιούργητες ζωές
έρωτας βίαιος
σμίγει πνοές αδάμαστες και κινδυνεύει
πώς να συνθέσεις στοχασμό
που σπάει σε αόρατη πορεία
θάνατος ανάρμοστος
σε ακατάλυτη φορά σύμπατος πράττειν
σκοτεινοί αιώνες
σε ματωβαμένα σύμφωνα
ανηφορίζουν πέρα απο κάθε σκοπό
μες σε λάσπη και φως δε γεννιέται
η εβδόμη δεν τελειώνει
μόνο που διαπερνά την ελευθερία
ένας πλάστης ανήμπορος
κι ούτε ένα όνομα δεν έχει να σμίξει
εφήμερες στιγμές ακολουθούν
κι ο θάνατος με αγναντεύει
ασάλευτη κινδυνεύω να γευθώ σφαγή !
ακούς καρδιά μου;
και η αγάπη ειναι σκληρή
λες κι απο ατσάλι ανεξάρτητη πνοή
κι εγώ που μάχομαι με μόνο όπλο αυτήν
γεννιέμαι σε μια λεπτομέρεια
στα πρόσκαιρα με πνοή ζωής
διέλυσα γης και γεύτηκα αρμύρα
άναρχος κι εναρμονισμένος
σε αντίρροπα ποτάμια αγιάστηκα
και βαθύτερα σε όραμα χώρεσα
σημαδεύοντας βάθη ωκεανού
και πως ξαφνιάστηκε η πηγή της ζωής
σαν θέλησα θεό να διαμελίσω.
3 / 6 / 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου