..... Η νευρική κίνηση του μετώπου σου,η αστραπή στο βλέμμα σου,η γοργή κίνηση των χεριών, σβήστηκαν. Μα του κρανίου σου η ουσία,που άδειασε σε σαπισμένο χώμα από τα μάτια σου,που σαν δυό άδειες τρύπες χάσκουν τώρα πιά,γίνεται ένα δενδρί που με τα σουβλερά κλαριά του, μου ξεσχίζει τις μνήμες σαν ξεπηδούν ανεξέλεγκτα, αδιάκοπα.
Ξεδιάντροπες προδοσίες, σκεπάζονται με χρωματισμένα πέπλα , να καλυφθούν.
Οι ρίζες που ξετύλιξες. τα λειώνουν. Αφήνουν όμως ,λεύτερη την κραυγή που μου τρυπάει τα μηνίγγια και κάνουν το νευρικό μου σύστημα , έλασμα που μου τεμαχίζει τη σάρκα.
Το αίμα λεύτερο΄και πάλι δε μπορεί να ξεχυθεί και να πνίξει την απόγνωση.
Το ένα μου χέρι, νοερά θωπεύει τα παραπονεμένα σου λόγια και το άλλο,με γροθιά υψωμένη στην κορυφή του κόσμου, χαλύβδινη από του πόνου τους ήχους, θρυμματίζει τα ξέγνιαστα χαμόγελα που οι φονιάδες φορούν.
Σκύβω και σε θωρώ, για στερνή φορά.
Κλείνω στη φούχτα μου ,το τελευταίο σου δάκρυ.Ραντίζω με τούτο, τα πονεμένα μου μέλη, να γίνει ο πόνος διάφανος,μη με συνθλίψει ξανά.
Ενας μύθος σκληρός, αποτροπιαστικός, παίζει στακάτο στου μυαλού μου το σολ,ρε, λα, μι.
Ωριμάζει σιγά - σιγά εντός μου πως η γέννα του μύθου,είναι μια στιγμή ανοικτή, που ο Σείριος κλέβει τον Ηλιο. Αμέσως ύστερα, πάλι σιγή, αφού οι πύλες σφαλίζουν για αιώνες...
Τα χείλη μου,πιότερο παγωμένα απ' τα δικά σου,σιγούν.
Εσύ όμως, με το δικαίωμα του γεννήτορα, τυραννάς ανελέητα τη σκέψη μου, που δεν έχει διέξοδο.
Που δε βρήκε σημείο εκτόξευσης, να κατακάψει τα χάχανα που ξεδιπλώνονται γύρω μου...
" Ε! και τι έγινε... Πάντα η απουσία είναι η ίδια."
Οι αποστάσεις τεράστιες γιατί τα μέλη μου δε 'χάσαν την ακαμψία.
Μόνο η νόηση ζούσε΄κι ας γεννούσε το κορμί μου άλλες ζωές. Τη δική μου την είχες καλά φυλακισμένη στου μετώπου σου τις δυό τεράστιες γωνιές.'Κείνος που θέλει να φύγει, ποτέ δε μπορεις να τον απαντήσεις. ' Κείνος που σπάταλα σίγησε όμως, καλά τον ακούς.Οπως εγώ... σε νοιώθω .Ακούω το ρόγχο που σε συντρόφεψε΄και το κανάτι της ζωής , σαν άδεισε , στα πόδια μου τα νεκρά κείτεται εμπρός.
Οι φωνές που ξεχύνονται απο τ' απύθμενα σωθικά του, με τυραγνούν, με θυμώνουν, μα...αλήθεια σ' αγαπώ. Με κείνη την αγάπη, που η απόσταση θέριεψε τόσο, που αντί για εκείνη εγώ μέσα της κατοικώ.
Από τα ορθάνοικτα μάτια σου, τώρα, θα κλέψω τα μυστικά της ζωής που σ' άφησε.
Τραγούδι θα τα κάνω και θα σε καρτερώ, εκεί που οι προδότες θα σ΄απονέμουν φόρο τιμής.
(απόσπασμα)
σημείση: Στακάτο = μουσικός όρος και σημείο. με το οποίο δηλώνεται πως οι φθόγγοι πρέπει να εκτελεσθούν χωριστά ο ένας από τον άλλον κι όχι συνδεδεμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου