τον εαυτό μου ως εδώ...
δε θέλω άλλο
να σκοτώνεις
το παραμύθι μου...
αυτό το παραμύθι
που γεννιέται
στην πνοή τ ανέμου...
σφαλίζω τα βλέφαρα ...
οι αγέννητες μουσικές μου....
διαβαίνουν περιφρονώντας σε...
ουδέ να σ αγγίξουν
δε θέλουν...
χορδές φτιαγμένες
απ τις ξεσχισμένες σάρκες μου
πάλλονται ...
κι εσύ να γελάς
πίσω από ανεξιχνίαστο λόγο...
που συντρίφθηκε στην ανάγκη ....
ναι !
στην ανάγκη δημιουργίας
λέξεων και χρωμάτων
μιας ψεύτρας Ιριδας...
δεν είμαι το κάτοπτρό σου...
ανοίγω τα χέρια
και κρατώ ευλαβικά
όσα δεν έμαθες...
κρατώ τρυφερά και ζωντανεύω
όλα όσα σκότωσες
κάτω από τους ήχους
μιας ξένης
ανύστακτης μουσικής....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου