στης ερημιάς εκείνα τα μικρά γεγονότα
τα χέρια ακόμα με τρόμο σε χρησμό ιερουργούν
δεν έχει ιέρειες εδώ , μονάχα εκείνη η μικρή
ξεχασμένη διάθεση ,και τα χέρια αγγίζουν φθορά
φταίει που βιάζεται η βροχή να φθάσει
να ξαποστάσει το κλάμα της κοιτώντας
ημιτελές τραγούδι που δραπέτευσε
θανάτους σκορπίζει απροσδόκητους
η νύκτα λαθραία εισβάλει κατάσκοπος
αντιγράφει την αντήχηση μικρών ερώτων
σάπισε ο χρόνος από χρήση ανάρμοστη
εύκαμπτα διέξοδα πρέπει να εμπιστευτώ
κι η απόγνωση πάνω στην πέτρα στεριώνει
και σκαλίζει μεγέθυνση από λόγια ανάλγητα
είναι σύθαμπο κι ουδέ ένα κατευόδιο σε πίκρα
με τις πιο κοφτερές της λάμες διατρέχει το κορμί
αγέρωχη νια νύκτα ανατέλλει
αδηφάγα με αδράχνει
στο αλλόκοτα ανεκπλήρωτο με παίρνει ξανά
άσε με να σου εμπιστευτώ την ιστορία μου ,
άσε με ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου