Αταξίδευτα Δάκρυα

ποτέ δε φοβήθηκα τα ταξίδια
στις βαθύτερες ορμές
του πνεύματος
και
των συναισθημάτων,
όσο
το λόγο, που δεν έμαθα
να σου κρατώ τις μικρές ανάσες
μα πώς μοιράζεται η χαρά ;
ούτε καν το χέρι
δεν έμαθα να σου κρατώ
μιλάει ο άνεμος
τι; δεν τον ακούς;
με παρασέρνει...
το ξέρω δε λυπάσαι
θά 'ταν παράξενο να μάτωνες
το λόγο σου για μένα...
εγώ φωτιά,νερό και γης,
κι εσύ ...
εσύ μονάχα αγέρας ...
καθώς τρομάζουν τα μικρά πουλιά
στο αγέλαστο ταξίδι
γινήκαμε παράλληλοι
που όσο κι αν το θέλουνε
ποτέ δε συναντιούνται
τι κι αν είπαν
ο,τι είναι η εξομολόγηση
πράξη αγάπης
κι αν αφεθούν τα λόγια μου;
πάλι σε λαθεμένο μονοπάτι στάθηκα
δεν υπάρχει τελικά χειρότερη απειλή
από τα αταξίδευτα δάκρυα
στο εσώτερο εγώ μας...
2013