ταξιδεύοντας από το φως σε ανεμόδαρτα
νυκτερινά σιωπητήρια χεριών ανέγγιχτων
και οι σιωπές... πόρνες αναίτιες
ωχ! αυτές οι σιωπές εφιάλτης τρομακτικός
πιότερο κι απ' του θανάτου την άγνοια
κλήθηκα να ακυρώσω φύση ζωής
που διαψεύσθηκε από οργή ακάλεστη
αγνάντια σε αιμάτινες χαρακιές γευόμουν
σάρκα ονείρου αβοήθητου σε αμέριμνη ώρα
συλλαβίζοντας ήχους βροχής
σαν ξέφτιζαν νέφη αγέλαστα
αλαφροπερνούν δυο φωνήεντα
γυμνά κι ασχημάτιστα
μέσα από χείλη δαγκωμένα
από γεύση σκουριάς
ξεσχίζοντας το στήθος μου σε αθάνατη ώρα
κι εκεί στην άμμο της άμπωτης πριχού το κύμα
να σβήσει, έθαψα ήλιους αγέννητους
κάτω απ την τρελή κραυγή πεινασμένων νοσταλγιών
κι ήταν μήνας σε απόγνωση και η ώρα σε ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου