Ώρας ανίσχυρης

έτσι πάντα φεύγω
εκεί  που η ψυχή μόνη
ξεπλένει το δάκρυ της
εκεί που ο ήχος μου
φουντάρει σε μπλε αλέκιαστο
εκεί που η θάλασσα
φοβήθηκε τους ωκεανούς μου
εκεί που το φώς
μου παραδόθηκε
εκεί που οι μνήμες
χάνουν τον πόνο τους
εκεί που ανασυντίθεμαι
σε εικόνα άγνωστη κι άσπιλη
και ντύνομαι αλήθεια κι αντίσταση
πάλι ρεμάλι κι αλάνι εγώ
λουσμένη αγάπη ,ποτισμένη έρωτα
θα επιστρέψω να σταυρωθώ
τις σάρκες να ξεσχίσω
πάλι χορδές σε έγχορδα
για όλα όσα δεν έκανα
για όλα όσα κανείς δεν έζησε
χαμένοι σε μύθους  άνομους
ένα ρεμάλι θυσιασμένο στις αγάπες
μοιρασμένο σε νυσταγμένες πεθυμιές
ένα αλάνι που κλειδώνεται στου έρωτα
τα άγραφα μυστήρια
σε φωτιές παρατημένο
τιμωρημένο για τις αλήθειες
που ποτέ δε δείλιασε να κρατά
Μηνός θανατωμένου
και ώρας  ανίσχυρης