εθισμένη παράδοση σε μικρά αόρατα θαύματα
ας μην γεννήθηκα , αναδύομαι από μεγάλους θανάτους
μεγαλώνω ως θάνατος και δεν ανήκω πουθενά
ραγίζω δίχως εκμυστηρεύσεις εκεί στην άκρη
μιας φρικαλέας σιωπής βασανισμένων ενστίκτων
παραδίδω σε νεκρούς ύπνους ξημερωμένους
ταπεινωμένες νύκτες που λούζονται παραδομένες
σε αρχαίες σκοτεινές θάλασσες και τόσο ευδιάκριτες
σταυρώνουν λέξεις με ευγένεια σε άνυδρο βράχο
αναστρέφω μικρές ανάσες γδύνοντας ήχους χαμένους
να μην ταπεινώσουν το λίγο περαστικό της καταιγίδας
ύστερα σκάλιζα μιαν αθωότητα καρφωμένη σε σκέψη
και μες στο χαμό απραγματοποίητης μνήμης
είδα το άπιαστο του χρόνου και το ψεύδος του χώρου
σεισμοί αξιών σε θύελλα άγρια κι έσπασε το Σύμπαν
και εισήλθα σε Πύλη να ατενίζω το μάταιο ακοίμητο
φοβήθηκα μιαν υποψία που εξεγέρθη
να γνωρίσει η ζώσα αλήθεια το ψεύδος του κάλλους
στην ανάγκη να συντηρήσει ανανεώσεις του τετέλεσται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου