Εκτός των Πυλών

Κατερχόμενοι την κλίμακα ενός νοσηρού, παρόντος
αντικρίζουμε του προσώπου  μας τη σήψη.
Η αποσύνθεση μιας ψυχής βιασμένης κατ' εξακολούθηση,
δεν αφήνει περιθώρια συνειδησιακής αγωνίας.
Η κάθοδος ολοένα και πιο γοργή,
μαγνητίζει ένα-ένα τα θύματα μιας αμφιλεγόμενης αλήθειας εκατέρωθεν.
ο χορός των παραισθήσεων έχει ήχο βασανιστικό.
Οι σάρκες διάσπαρτες στις έρημες οδούς, αναδύουν δυσοσμία..
Αποσαρκωμένοι με τις κόρες των ματιών στα σκελετωμένα χέρια,
σκοντάφτουν, πέφτουν και ανορθούνται με γοερό κλάμα.....
 Όντα , που κάποτε είχαν γνώση και συνείδηση......
Στον πυρήνα της σήψης, η αμφιλεγόμενη πραγματικότητα
εγείρει τα πνεύματα.
Οξύνσεις ,αντεκλίσεις, θυμός.Η αμφιλεγόμενη ηθική κραυγάζει, περιφροινεί , διαπομπεύει.
Στη σκηνή του παραλόγου, η παράσταση σε πλήρη εξέλιξη.
Το κοινό απουσιάζει.
Στην πλατεία, οι σκιές των ηθοποιών ακίνητες.
Ένας παράξενος αντικατοπτρισμός.
Η ψευδαίσθηση ύπαρξης θεατή γεννά δράση στη σκηνή,
που διαδραματίζεται χρόνια τώρα η ίδια παράσταση.
Είναι απόβραδο.
Με τα φώτα χαμηλωμένα , οι σκληρές εικόνες της ημέρας αμβλύνονται..
Η δυσοσμία κινείται μπρος στα αποσαρκωμένα κορμιά,
γεμίζει την πόλη με το πνιχτό βογκητό του πόνου.
Τίποτα δεν πεθαίνει. Τα πάντα, πάλλονταν σε μιαν αργή κίνηση που γεννά φόβο και υστερία.
Η νύκτα δεν φθάνει ποτέ.
Ουδείς ήλιος ανέτειλε σε τούτη την άσαρκη και πληγωμένη γωνιά.
Οι μέρες διαβαίνουν γοργά και τ' απόβραδα είναι μακρά,
μισητά κι άμορφα.
Γεννήθηκε η .... υποταγή.
Το πρόσωπό της ροδαλό, το χαμόγελό της σε οδηγεί στην πλάνη του ωραίου. Υπόσχεται τα πάντα και οι άνομοι κανόνες την ακολουθούν.
Συλλέγει τις άμορφες και βρωμερές σάρκες,
τις ενδύει με το χιτώνα της λήθης.
Την ώρα που αδράχνει του πόνου τη μισητή θωριά,
κλέβει απ τ' άσαρκα χέρια τις κόρες των ματιών.
Η μνήμη δε σάλεψε πια.
Κείτεται νεκρή στην είσοδο ενός κόσμου
που ολοένα πεθαίνει κι όμως επιμένει να ζει.
Γυμνωμένη από της υποταγής τη δόλια παρουσία
λάμπει αυτόφωτη, μα κανείς δε δύναται να τη δει.
Κατερχόμενοι την κλίμακα μιας ζωής που προδώσαμε,
ανασαίνουμε του αίματός μας την πνιγηρή οσμή.
Ζαλισμένοι από τη μέθη στο χορό των παραισθήσεων,
μαγνητιζόμαστε ολοένα και περισσότερο
στις δόλιες και καθ' όλα υποκριτικές αλήθειες.
Όμως, είχαμε γνώση και συνείδηση.....
Είχαμε οράματα και προσδοκίες...
Τα πάντα θυσιάστηκαν σε αμφιλεγόμενες νίκες
που έφεραν τούτο το οδυνηρό αποτέλεσμα.
Το κοινό απουσιάζει.
Τα "αμφι " που διαδραματίζονται, δεν αφορούν κανέναν.
Οι πόνοι μιας εξαιρετικά οδυνηρής πραγματικότητας,
δεν αφήνουν κανένα περιθώριο.
Ομως, η συνείδηση και η γνώση ψυχοραγούν
και στου θανάτου την αγκάλη παραδίδεται ένα
αύριο δίχως πρόσωπο.
Εφθασε η αυγή, ο ήλιος δεν ανατέλλει.
Ο κουρνιαχτός μιας απέλπιδας προσπάθειας
να γιατρέψει την πόλη, σκεπάζει τα πάντα.
Η κάθοδος επιτελείται με φρενήρης ρυθμούς.
Η αναγκαιότητα της ανάσας
είναι μιά ορμεμφύτως υπαγορευμένη κίνηση.
Η παράδοση στον κατ'
εξακολούθησην βιασμό
ποτέ δεν άφησε περιθώρια αναζήτησης αυτής καθ αυτής της ουσίας ζωής.......