μην κλαις ραγίζει ο άνεμος
άκου πως τρίζει το περσινό χαμόγελο
πάνω σ' εκείνο το λίγο της βροχής
μην κλαις σου λέω κι εξαπατιέται η άνοιξη
ξοδεύτηκε η ανάσα σου
σ' άγρυπνη πέτρα παραδό
θηκες
μα εκείνη η ναυαγισμένη θάλασσα
χύθηκε πάνω σε λέξη αγέννητη
την κούρσεψε τη φίλησε την έντυσε αλήθεια
δεν πρόλαβες να μπεις σε κείνη τη ρωγμή
λησμονημένης φράσης
και λάθεψες κι ενέδωσες στο αβέβαιο
κρύφθηκες πίσω από ενοχές
ταξίδια να κινήσεις , και σ άφησα
βαδίζω σκοντάφτοντας σε θυμωμένο αγέρα
δεν είσαι εδώ αλλά εγώ ακούω το δάκρυ σου
την ώρα που θα δολοφονείς την πρώτη αυταπάτη
θα μείνει ο άνεμος ασάλευτος κι αν θέλεις τότε
νά 'ρθεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου