με ματιά ατρόμητη περνάς απ του χάους
τη φοβερή γεύση που γεννά το φως της νύκτας
ησυχάζεις στης αβύσσου το κέντρο
τίποτα δε γεννήθηκε ακόμη,μονάχη η αναμονή
μαντεύεις τα ποτάμια σαν χύνονται σε φοβερούς γκρεμούς
τότε είναι που γίνεσαι βουνό τρέμεις , μοχθείς
γυρνώντας βαθιά στις ρίζες σου
κι είναι παράξενο ν' αγαπάς τούτο το μόχθο στη σιωπή
την ίδια ώρα να μην τον θες κι αυτός να σε μαγεύει
σ αυτό το νέο κι άγνωστο ταξίδι της ψυχής ...
χύνεσαι στ' αγριεμένα ποτάμια που σε ζητούν...
και κάτι μυστικό αρχίζει να σε καλεί .... δέος...
να ντύνεις με δένδρο ζωντανό την αθάνατη πέτρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου