τη φωνή που με ξέσχιζε ολονυκτίς
ανήμπορη μα ανυπότακτη πάσχιζα
ουδέ ένα δάκρυ να μην ξοδέψω
ουδέ σε όνομα χώρεσα
έτσι δεν κινδυνεύω από χαρές...
άκουγα ω! ναι ! άκουγα τη θλίψη
καθώς βάθαινε μέσα στων ματιών το αβέβαιο
δεν προσμένω χαμόγελο να να δροσίσει μεσάνυκτα
ουδέ φωνή απόκτησα να βαραίνω
ανυπαρξία ακατάστατη απουσιών
ημερεύει ο πόνος έτσι που
βαθαίνει ολοένα και πιότερο
στροβιλίζονται μνήμες καθώς ματώνουν τον καιρό
κατρακυλούν απ το μέλλον
είναι ασύνορα εδώ κι οι ανταρσίες οι μικρές
χάνονται στην άβυσσο
σαν ξαφνιασμένες φοβερές στιγμές
καλοδέχομαι κάθε ανικανότητά μου
και πέρα απ τα φαινόμενα
σε μη στέρεα γωνιά αγναντεύω
πειθαρχία και λύτρωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου