μα δεν κατείχα το απόλυτο
τρόμαξα με γέλιο φλεγόμενο
σαν λιποψύχησε σε υποταγή
άνανδρο που είναι η σύγκριση
φαινόμενο υποτέλειας
ψυχής κατακερματισμένης
ανήμπορης , ασήμαντης...
εκείνη τη Νύκτα γεύτηκα τον Ήλιο
αφανίστηκαν τα βουνά μες σε τρικύμισμα
κι ο καιρός ξύφαινε θάλασσα άγρυπνη
επτά ποτάμια σώθηκαν από χορό ιερό
δέθηκαν στα χείλη μου τα στεριωμένα σε ίλιγγο
θα γεννηθούν χρώματα την ώρα που θα κτίσω
μια σκέψη ασύνορη ωσάν τη δημιουργία
πειθαρχημένη σε ανάγκη άναρχη που κέρδισα
και θα βυθίζομαι στου χάους την αντάρα
να ξεσχίζω απ τις αστραπές τα φαντάσματα
να δω την αλήθεια στην αγκαλιά του αόρατου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου