η Απειλή της Λήθης

αυτή η άτεγκτη πόρνη των διαστάσεων
με μάχεται
διόλου δεν αναγνωρίζω
αυτούς τους πόνους
θεριά θεόρατα
στους μικρούς μου ώμους
σαϊτεύω με πύρινο βέλος
το νέφος
που με τούτο ντύσατε τον κάλπικο λόγο

με πύρωσε  ο ήλιος,
με ζύμωσε η θάλασσα,
με γέννησε ο βράχος.
φθάνει μακρινός πια
ο απόηχος των λόγων σας
γεμάτος αγωνία κι απόγνωση
μα δε θα στραφώ πια πίσω...