χαμένη φρόνηση αφηνιασμένη επιμονή
να υπογράφει ο θάνατος την ύπαρξη ζωής
βαρέθηκα τα λόγια που ξεσχίζουν λόγια
συνήθισα μονάχος με τη φυσαρμόνικα
να στάζει αίμα και να αγναντεύω τόσους πνιγμούς
ανήμπορος άνθρωπος να σώζω ένα καράβι τη φορά
μονάχα ένα και να βουλιάζουν τα χέρια μου
στης Νύκτας το πρόσωπο να θωπεύω σιωπές
αυτές τις σιωπές που κλαίνε για να φέγγουν
με το μικρό δάκρυ ίσκιο απάτητο
αναρωτιέμαι πού λούφαξαν οι απώλειες
πετρωμένος άνεμος και ταράζει τα ακύμαντα
ερειπωμένα κορμιά σε μιαν αγχόνη κι όμως
σε απέριττο τοπίο οι σταυροί μου ξεσχίζουν τη σάρκα
γεμάτοι χάρη μ ακολουθούσαν σε κάθε ταξίδι
κάρφωνα ήλιους σε εικόνες καμωμένες από σύννεφο
ανήμπορος άνθρωπος να γίνω φωτιά να λιώσω τις λέξεις μου
στην πρώτη αποκάλυψη οι νεκροί παραδόθηκαν
διαβαίνοντας θρήνους λευτερώθηκα από τις λησμονιές
μα δε βαρέθηκα ν αλωνίζω θύελλες με τις τόσες εναλλαγές ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου