αρχέτυπος Αδάμας να σπάει παραδόσεις
ανταύγειες σχημάτων με πόνο διάφανο
κατοίκησαν στις φούχτες μου τη νύκτα
μικρές πυκνότητες αφρόντιστο φως
κι ο έρωτας εκεί ανάμεσα να πηγαίνει
και νά 'ρχεται φορτωμένος θείο πάθος
ένα σύνθημα να φροντίζει με βιάση
την απαγορευμένη αστραπή την αθέατη
έτσι όπως πλάθομαι από Γαία κι Ουρανό
ανασαίνω σε χωρισμένα σώματα ψυχές
δασώνουν λιωμένες οι φλέβες μου
σε οργασμούς παραδομένες σε σελίδες σεντόνια
με πηδάλιο από ξύλο ιερό Σύμπαντος κληρονομιά
πόσοι ίσκιοι στα βλέφαρα ν αντέξω της Ερήμου το φιλί
κι όπως πλαγιάζω σε γυμνό χιτώνα της Αβύσσου εικόνα
στο Μεγάκοσμό μου επιστρέφω μυστικά για λίγο
με ανοιγμένο διάφραγμα κι ασφαλή αναγνώριση
τρυφερά και φιλήδονα στέκω στ αγέννητα ταπεινά σαν σμίγουν
αόρατη κι ανέγγιχτη κοιτάζω τα σύμβολα αρχαίου λόγου
και η αρμονία λέξεων βαπτισμένες σε νεφέλες πίκρα
λεύτερα θρυμματιζουν είδωλα και διαψεύδουν θεούς
Επτά Πύλες χρεωμένες αθανασία με τον πιο σύνθετο τρόπο
τον ανερμήνευτο σε Μικρόκοσμο γιατί δεν είχε οδούς καρδιάς
σε μήνα υπεύθυνο και η ώρα σε βαθύ στοχασμό .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου