αποπλανείς αψεγάδιαστο φως
σφραγισμένος σε μιαν ανάγκη
μετρούσες τις νίκες μιας παραίσθησης
ασχημάτιστος ήχος από μιαν στάλα ουρανό
με ξύπνησε
ατίθασος με μαστίγωσε με προδομένο φιλί
σκόρπισα σε κείνον το τυραγνισμένο Αύγουστο
να κλέψω άφτιαχτη λέξη που νοστάλγησα
πόθησα μιαν εξαγορά χαμόγελου
δεν έχει αθανασία ο έρωτας μέσα σε τόση αγάπη
και που θα κατοικήσουν οι πολύτιμες σιωπές σου
έτσι που κάρφωνες στα μάτια
εκείνο το θρήνο της μισής σκιάς σου
ανυπεράσπιστοι φόβοι
σε κερνούσαν ελάχιστο παράλογο
την ώρα που πυροβλούσες
τις μόνες λέξεις που θα σε κρατούσαν
αγκαλιά και θα ντυνόσουν αίσθηση
κι όσο και ν' ανταριάζει η θάλασσα
δάκρυ δε λέει να σταλάξει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου